Μέσα από πληροφορίες, που προέρχονται κυρίως από τα αρχεία των δύο μεγάλων Αθλητικών Σωματείων της Αραδίππου, Ομόνοιας και Ερμή, αλλά και μέσα από μαρτυρίες διαφόρων πρωταγωνιστών το θέατρο στην Αραδίππου είχε μια μακρά παράδοση. Η ενασχόληση των Αραδιππιωτών με το θέατρο πάει πίσω στα χρόνια του Μεσοπολέμου. Μετά την ίδρυση του Σωματείου Ομόνοια, το 1929, διάφορα θεατρικά έργα άρχισαν να ανεβάζονται συστηματικά στην κοινότητα.
Διάφοροι ερασιτεχνικοί θεατρικοί όμιλοι, έδιναν συχνά παραστάσεις, τις οποίες παρακολουθούσε πλήθος κόσμου. Ο πιο γνωστός ήταν ο θίασος του Αναγνωστηρίου Αραδίππου, που τότε στεγαζόταν σε μια αίθουσα, που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του Αποστόλου Λουκά. Οι θεατρικές παραστάσεις παρουσιάζονταν στον περίβολο της εκκλησίας ή σε μεγάλες αυλές σπιτιών, όπου στήνονταν πρόχειρες θεατρικές σκηνές.
Το ρεπερτόριο των ερασιτεχνικών αυτών θιάσων περιλάμβανε, συνήθως, πατριωτικά έργα, η θεματολογία των οποίων ήταν εμπνευσμένη από τα γεγονότα και τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης, κωμειδύλλια, δραματικά ειδύλλια και κωμωδίες. Τα χρόνια εκείνα, οι θίασοι απαρτίζονταν μόνο από άντρες. Τα αυστηρά ήθη εκείνης της εποχής δεν επέτρεπαν τη συμμετοχή γυναικών σε έργα στα οποία συμμετείχαν άντρες. Τους γυναικείους ρόλους υποδύονταν άντρες ντυμένοι με γυναικεία ρούχα.
Οι ιδρυτές και τα πρώτα μέλη της Ομόνοιας, αναγνωρίζοντας τη δύναμη της διδαχής του θεατρικού έργου, άρχισαν να ανεβάζουν έργα με ηθικοκοινωνικά και εθνικά μηνύματα, αξιοποιώντας το ενθουσιώδες ανθρώπινο δυναμικό και τα πενιχρά μέσα που είχαν στη διάθεσή τους. Τέτοια έργα, που είχαν ανεβαστεί τότε επί σκηνής, ανάμεσα σε άλλα είναι τα εξής: «Παύλος Μελάς», «Βαβυλωνία», «Αθανάσιος Διάκος», «Για την τιμή», «Καταραμένος υιός», «Ο Χορός του Ζαλόγγου», «Γκόλφω» κ.ά.
