Γράφει η Ρέα Κουμπαρή, λειτουργός δημοτικής βιβλιοθήκης
Η Μαρία Χατζηαυξέντη αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Από τα σχολικά θρανία, αρθρογράφος σε εφημερίδες και από ποιήτρια μια καταξιωμένη στιχουργός με σπουδαίες μουσικές συνεργασίες όπως Γλυκερίας, Γιάννη Κότσιρα, Γιάννη Ζουγανέλη, Λάκη Παπαδόπουλου, Σταύρου Σιόλα κι αυτοί είναι μόνο μερικοί.
Με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες, η Μαρία παρουσιάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή «Παλίρροια» 2004.
Η στιχουργική της καριέρα ξεκινά το 2006 όταν βραβεύεται από τη βασίλισσα της Αγγλίας, γιατί συνέβαλε με αγγλικούς στίχους στη δημιουργία ενός δίσκου τραγουδιών για τις χώρες της Κοινοπολιτείας με τίτλο “Goodenough Voices of the Commonwealth“.
Το 2007: κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος «Αμαρτάνω», του νεαρού τραγουδιστή Τεύκρου Νεοκλέους.
Ακολουθεί η δεύτερη της ποιητική συλλογή το 2008 ‘’Μεταίχμιο’’ και η τρίτη το 2018, με τίτλο “Ενοικιάζεται/Πωλείται”.
Συνεχίζει το 2018 σε συνεργασία με τη δισκογραφική MLK productions ο δίσκος “Σιωπή να ακούσουμε” και περιλαμβάνει το τραγούδι “Οι πειρατές”, με δικούς της στίχους, μουσική Γιάννη Γεωργιλά και ερμηνεία Βασιλή Καζούλη.
Το 2020: Η “Τριλογία Ψυχής” είναι ένα πρωτότυπο και πολυσυλλεκτικό έργο σε στίχους εμπνευσμένους από τις προσωπικές ποιητικές συλλογές “Παλίρροια”, “Μεταίχμιο” και “Ενοικιάζεται / Πωλείται”.
Το 2021: Κυκλοφορεί ο δίσκος “Με αναστεναγμό”, της Γλυκερίας και φιλική συμμετοχή του Γιάννη Κότσιρα, σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη, για το δράμα των προσφύγων του 1922, με τη Μικρασιατική καταστροφή.
Τον Οκτώβριο του 2022: Παρουσιάζει ένα νέο αγγλικό τραγούδι “I have the blues”, σε μουσική Γιάννη Γεωργιλά και ερμηνεία του Δώρου Δημοσθένους.
Τον Φεβρουάριο του 2022: Παρουσιάζεται στο θέατρο η μουσικόθεατρική παράσταση του ποιητικού της έργου “TRILOGY of soul -Τριλογία ψυχής”.
Τον Ιούλιο του 2022: Διοργανώθηκαν 2 παραστάσεις στα πλαίσια της έναρξης του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΡΝΑΚΟΣ, του Δήμου Λάρνακας, την 1η και 2η Ιουλίου 2022, φέροντας τον τίτλο “Με αναστεναγμό: η ΣΜΥΡΝΗ συναντά την Κύπρο 100 χρόνια μετά”, με ερμηνευτές τη Γλυκερία και τον Παντελή Θαλασσινό, μαέστρο τον Ανδρέα Κατσιγιάννη και απαγγελίες από τη Μαρία Χατζηαυξέντη. Οι παραστάσεις τελούσαν υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ελλάδος και την υποστήριξη της Ιεράς Μητρόπολης Κιτίου και των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Δήμου Λάρνακας.
Δημιουργία ενός νέου άλμπουμ, με θέμα “Τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή”, σε μουσική του αξιόλογου Ανδρέα Κατσιγιάννη, με ερμηνεύτρια την καταξιωμένη Μαρία Θεοδότου και συμμετοχές άλλων καλλιτεχνών.
Σ’ αυτή τη συνέντευξη λοιπόν θα γνωρίσετε ένα άτομο με ευγενικά συναισθήματα, ταλαντούχο μα κυρίως, προσγειωμένο. Δηλαδή όπως λέμε ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας.
Μαρία Χατζηαυξέντη χαίρομαι που σε έχω απέναντι μου και σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου. Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Αρχικά είμαι μία μητέρα 3 παιδιών, παντρεμένη με τον Άρη, διαμένω στους Τρούλλους και εργάζομαι ως εκπαιδευτικός. Αυτά δηλώνουν τη Μαρία.
Από πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Έχω τετράδια με ποίηση από το δημοτικό. Στο πανεπιστήμιο θυμάμαι ότι καθόμουνα σε μια γωνιά, δίπλα στο παράθυρο και έγραφα σκέψεις, γιατί υπήρχαν μαθήματα στα οποία βαριόμουνα.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν λίγα χρόνια είχα ασχοληθεί μόνο με την ποίηση.
Ξεκίνησα από την ποίηση και κατέληξα στον στίχο, μετά από παρότρυνση του Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ, ο οποίος παρουσίασε μελοποιημένα ποιήματα στο μουσικό δρώμενο “Ενοικιάζεται/πωλείται”.
Όταν η εκδήλωση τελείωσε, ως καλός φίλος μου είπε: “Πρέπει να κάνεις κάτι δικό σου”. Του απάντησα “αποκλείεται”. Μου λέει: “Όταν στο λέει ο Λάκης, να ακούς”. Αν δεν ήταν εκείνος, μπορεί να μην το επιχειρούσα ποτέ. Έχουμε ιδιαίτερη σχέση, με αγαπάει και τον αγαπώ πολύ.
Κατάφερες Μαρία να συνδυάσεις το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, της μητέρας και της στιχουργού. Πόσο εύκολο ήταν αυτό για σένα;
Όλα γίνονται! Φτάνει να υπάρχει θέληση, πίστη, επιμονή, και σίγουρα υπομονή.
Ξεκινάς να γράφεις ένα τραγούδι έχοντας στο μυαλό σου και τον ερμηνευτή για τον οποίο προορίζεται ή αυτά τα δύο δεν είναι αλληλένδετα.
Προσωπικά δεν γράφω έχοντας κατά νου κάποιον. Δεν μπορώ! Δε θέλω!
Πρέπει να γράφεις για κάτι που σε “αγγίζει”. Για μια ιστορία που καρφώθηκε στο μυαλό σου. Γράφεις αν έχεις έμπνευση.
Φυσικά, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα σε αυτό το κομμάτι δημιουργίας. Λέω πάντα πως ο στίχος, η ποίηση, είναι όπως η κυοφορία. Τον έχεις, τον σκέφτεσαι, τον μεγαλώνεις μέσα σου, τον αγκαλιάζεις, τον τρέφεις, τον γεννάς και λυτρώνεσαι. Αφού τον φέρεις στον κόσμο, πρέπει να το δεχτείς έτσι όπως ήρθε.
Σε ποιο συγκεκριμένο άτομο εμπιστεύεσαι την κρίση του για ένα κομμάτι που μόλις έχεις γράψει;
Στον Άρη, τον σύζυγο μου, ο οποίος ως αυτοδίδακτος μουσικός, διαβάζει τον στίχο και σχολιάζει ελεύθερα, τι του αρέσει και τι όχι. Του έχω εμπιστοσύνη.
Ποια από τα τραγούδια σου ξεχωρίζεις;
Αγαπάω πολύ τα τραγούδια του άλμπουμ “Με αναστεναγμό”, τα οποία ερμηνεύει η Γλυκερία σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη, και ειδικότερα το “Είδα τ’ Αιβαλί”. Αυτό το τραγούδι είναι μαχαίρι στην καρδιά, γιατί αντικατοπτρίζει το ατέλειωτο δράμα των προσφύγων κάθε εποχής.
Πιστεύω πως ό,τι γράφεις και μπορεί να τραγουδηθεί, να το ψιθυρίσει κάποιος, μένει στη μνήμη του κόσμου, της ψυχής κι ολόκληρου του σύμπαντος. Νιώθω ότι είναι μια ενέργεια σκέψης που μεταφέρεται παντού. Αν δεν συμβαίνει αυτό, καλύτερα να μη γράφει κανείς.
Αν και πολλά από τα τραγούδια σας είναι γνωστά, κι ακούστηκαν στη σειρά “Σμύρνη μου αγαπημένη”, πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι πίσω βρίσκεσαι εσύ. Η δημοσιότητα είναι κάτι που εσύ αποφεύγεις;
Δεν την αποφεύγω, απλά δεν την επιδιώκω. Ειδικά με τον τρόπο που “σερβίρεται” σήμερα σε πολλές εκπομπές.
Όταν κάτι κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός ατόμου, το ψάχνει και προσεγγίζει την πηγή.
Είναι εφικτό κάποιος που ασχολείται με τα media να καταφέρνει να κρατάει την προσωπική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;
Όλα είναι θέμα επιλογών. Ας δημιουργούμε έργο και με αυτό να οδεύουμε ή να προβαλλόμαστε. Τα υπόλοιπα είναι αχρείαστα, και αυξάνουν τα “σκουπίδια” μιας υπερβολικά αλλοτριωμένης κοινωνίας, όπου η λέξη και η εικόνα δυσοσμούν εκ του μακρόθεν.
Πόσο δύσκολος είναι χώρος αυτός;
Χρειάζεται να είσαι ο εαυτός σου μπαίνοντας σε αυτό το χώρο.
Υπάρχουν δυσκολίες, όπως υπάρχουν σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Μαθαίνεις να επιβιώνεις και να δυναμώνεις ταυτόχρονα. Η μόνη ασπίδα, η ανθρωπιά που κρύβει ο καθένας μέσα του. Ευτυχώς λεγόμαστε ακόμη άνθρωποι.
Πότε είσαι δημιουργική, στις λύπες ή στις χαρές σου;
Περισσότερο όταν είμαι πληγωμένη. Όταν η ψυχή μου αιμορραγεί.
Οι πληγές της ψυχής δεν κλείνουν, γιατί υπάρχει ο πόνος, ο πόνος που γίνεται “γινάτι” για τη ζωή. Ο στίχος επικοινωνεί άμεσα ή έμμεσα μηνύματα σ’ αυτούς που τον σιγοψιθυρίζουν με έναν “δόλιο” τρόπο, ενώ την ίδια ώρα, η μουσική δρα ως το “καταπραϋντικό” για τους περισσότερους ανθρώπους…
Ποιον στιχουργό ξεχωρίζεις και θεωρείς, θα χρησιμοποιήσω τη λέξη, “πρότυπο”.
Υπάρχουν πολλοί στιχουργοί παλαιότεροι και σύγχρονοι που με συγκινούν, γιατί η πένα τους ταυτίζεται με τον δικό μου τρόπο έκφρασης.
Η ελληνική παρακαταθήκη σε θέματα συγγραφής ποίησης, στίχου, κειμένων είναι ανέκαθεν αξιοζήλευτη. Όλοι αφήνουν το στίγμα τους σε εμάς, είτε αυτό είναι μικρό, είτε είναι μεγάλο, ανάλογα με την αξία που τους δίνουμε εμείς, κι η ιστορία η ίδια.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τη Γλυκερία;
Στη ζωή μου κυριαρχεί η αλχημεία της μοίρας. Γι’ αυτό και η συνάντηση με τον καταξιωμένο συνθέτη, Ανδρέα Κατσιγιάννη, για έναν καφέ πριν 3 χρόνια περίπου, άναψε τη σπίθα της δημιουργίας. Ένωσε τις ψυχές μας, μέσα από τον στοίχο και τη μουσική. Ο Ανδρέας, είναι ο άνθρωπος που “έσπειρε” την ιδέα, και όλο το έργο “γεννήθηκε” μέσα από τη μοναδική φωνή της Γλυκερίας.
Με ποιους σπουδαίους ερμηνευτές θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον.
Με ανθρώπους που έχουν ψυχή. Με ανθρώπους που συγκινούν το κοινό τους χωρίς έπαρση και υπερβολή. Αν συνεργάζομαι με τέτοιους καλλιτέχνες, νιώθω δημιουργικά ολοκληρωμένη.
Πώς διαχειρίζεσαι την αρνητική κριτική.
Σε ένα κύκλωμα υπάρχουν θετικά και αρνητικά πρόσημα, κι όλα έχουν το ρόλο τους. Έτσι, κλείνει το κύκλωμα και ανάβει το “φως”.
Μίλησε μας λίγο για τον επερχόμενο δίσκο.
Στη ζωή μας, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ανεξήγητη ροή των γεγονότων προς μία κατεύθυνση, φαίνεται τυχαία, μα στην πραγματικότητα είναι μοιραία. Τόσο η Μαρία Θεοδότου, όσο και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, προϋπήρχαν στο υπαρξιακό μου γίγνεσθαι. Οι δυνάμεις της μουσικής δημιουργίας, συνέβαλαν καθοριστικά στην κοινωνία του έργου μας “Οδός Λάβετε, Φάγετε”.
Μοιράσου μαζί μας ένα όμορφο σχόλιο που έχεις δεκτή και από ποιόν.
-“Είστε η γυναίκα με τα μαύρα ρούχα και τη βραχνή μοναδική φωνή που στεκόταν δίπλα από τη Γλυκερία;”… κι εγώ γελάω.
Τα μελλοντικά σου σχέδια ποια είναι;
Όλα έρχονται στην ώρα τους. Ίσως δρομολογηθεί ένα μουσικό και θεατρικό έργο, που να απονείμει φόρο τιμής σε αυτούς που χάθηκαν μέσα σε ιστούς αράχνης, εδώ και 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή.
Μαρία μου να σε ευχαριστήσω γι’ αυτή την υπέροχη συνέντευξη και εύχομαι το αστείρευτο σου πάθος για τη ζωή να μας χαρίσει περισσότερες επιτυχίες.