Συνέντευξη στην Γεωργία Ιωαννίδου
*«Η συνέντευξη αυτή δόθηκε στην LA Voice και τη Γεωργία Ιωαννίδου. Ευχαριστούμε για την άδεια αναδημοσίευσης»
Οι αξίες Πατρίδα-Θρησκεία και Οικογένεια διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο για τον ίδιο. Βαθιά θρησκευόμενο άτομο αντλούσε πάντοτε πίστη για να ξεπερνά τις δυσκολίες που συναντούσε σε όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή της ζωής του. Χαρακτηριστικό του, το γεμάτο καλοσύνη χαμόγελο του και ηρεμία που σου μεταδίδει συνομιλώντας μαζί του, Ο λόγος για τον Ανδρέα Ευαγγελίδη πατέρα του Δημάρχου Αραδίππου. Μια συνάντηση μας με φόντο τις φοινικούδες ένα όμορφο απόγευμα, μετά από πρωτοβουλία μίας κοινής μας φίλης , ήταν αρκετή για να μάθω πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για τον ίδιο και την συμμετοχή στα πολιτιστικά αθλητικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου μας.
Γεννήθηκε στην Αραδίππου το 1936. Είναι νυμφευμένος με την Μυρούλα το γένος Μιχαηλά και πατέρας τριών παιδιών. Έχει 9 εγγόνια και 4 δισέγγονα. Ασχολήθηκε μεταξύ άλλων επαγγελμάτων, με τη κατασκευή χειροποίητων εκκλησιαστικών ειδών και εικόνων και ακολούθως δημιούργησε το δικό του εργοστάσιο – χυτήριο ορειχάλκινων αντικειμένων στην βιομηχανική περιοχή της Αραδίππου. Πέτυχε να καταξιωθεί στο χώρο του και να διακριθεί σε Κύπρο και εξωτερικό για τις μοναδικές του κατασκευές.
Συμμετείχε στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες. Πλούσια υπήρξε η συνεισφορά του σε διάφορους άλλους τομείς. Σε ηλικία 17 χρόνων έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο “Ο γιος του Καπετάν Κώστα” το οποίο παρουσίασε ο Θεατρικός Όμιλος Αραδίππου. Υπηρέτησε επίσης για αρκετά χρόνια και τον αθλητισμό από την θέση του προέδρου του σωματείου ΟΜΟΝΟΙΑ ΑΡΑΔΙΠΠΟΥ.
Επηρεασμένος από τον Αγώνα, το 1962 έγραψε το έργο “Το Κελί των μελλοθάνατων” που ανέβηκε επίσης επί σκηνής. Στην συνέχεια ακολούθησαν και άλλα θεατρικά καθώς και μία βράβευση από την Ελλάδα για το έργο του “Ο Αγνοούμενος”.
Παράλληλα με την συγγραφή λάμβανε και μέρος σε θεατρικές παραστάσεις.
Μέσα από την ποίηση του επίσης με την οποία ασχολείται με αγάπη μέχρι σήμερα έχει την δυνατότητα να εκφράζει όμορφα συναισθήματα με ένα δικό του ξεχωριστό τρόπο. “Τα λόγια της καρκιάς μου” ήταν το πρώτο του ποιητικό βιβλίο. Ο κύριος Ανδρέας Ευαγγελίδης ζωγραφίζει επίσης υπέροχα ενώ όπως ο ίδιος ομολογεί του αρέσει πολύ και αυτή η μορφή της τέχνης. Πολυτεχνίτης λοιπόν ας τον γνωρίσουμε.
Μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια. Ποια γεύση σας έχει αφήσει εκείνη η εποχή;
Προέρχομαι από μια φτωχή οικογένεια και έτσι από μικρά ηλικία ήμουν υποχρεωμένος να δουλεύω για να βοηθώ την οικογένεια μου. Είχα κατασκευάσει μια μικρή κασετίνα την οποία είχα κρεμάσει πάνω μου και είχα διάφορα πράγματα και γύριζα τα καφενεία και πωλούσα την πραμάτεια μου. Ως παιδί που ήμουν έβρισκα καιρό και έπαιζα με τούς φίλους μου. Ωραία ζωή ανέμελη παρ’ όλη την φτώχεια που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν πολύ ωραία .
Ποια πρόσωπα καθόρισαν την εξέλιξη της πορείας της ζωής σας και γιατί;
Η οικογένεια μου και τα γεγονότα της ζωής. Γιατί λέω η οικογένεια μου . Διότι από δεκαοκτώ χρονών είχα τέσσερα παιδιά να αναθρέψω . Δούλευα όμως και ο μισθός μου ήταν καλός. Τα παιδιά αυτά ήταν του αδελφού μου που ήταν στην Αφρική και όταν γινόταν πέντε χρονών μου τα έστελνε γιατί δεν είχε ελληνικά σχολεία. Και η ζωή τα έφερε με τέτοιο τρόπο να γίνω προστάτης οικογενείας από πολύ μικρός.
Σημαντική ήταν και η δική σας συμβολή στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;
Το 1956 όταν γύρισα από την Αφρική, ο γαμπρός μου έκανε το εργοστάσιο για κουβάδες και ήμουν εγώ ο υπεύθυνος. Ήμουν μυημένος στην ΕΟΚΑ και πήρα μια διαταγή να φτιάχνω τα πολεμοφόδια για την οργάνωση λόγω του ότι είχα τη γνώση και τα μηχανήματα. Και έτσι από εκείνη την ημέρα ήμουν ο κατασκευαστής των πυρομαχικών, Ένα περιστατικό που μου συνέβηκε που δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ ήταν το εξής. Μια μέρα ήταν Παρασκευή πρωί ήρθαν με φορτηγά αυτοκίνητα Άγγλοι στρατιώτες και μπήκαν στο εργοστάσιο με κακές προθέσεις. Ο Αξιωματικός ζήτησε τον υπεύθυνο.
0πότε παρουσιάστηκα εγώ και τον ρώτησα τι συμβαίνει; Και αυτός μου απάντησε ότι έχουμε πληροφορίες ότι κατασκευάζεις όπλα. Εγώ αυθόρμητα γέλασα και του είπα μόνο την πένα μου και τα βιβλία της επιχείρησης κρατώ. Κάτω στην αυλή του εργοστασίου οι στρατιώτες έψαχναν με τα μηχανήματα τους να βρουν οτιδήποτε ενοχοποιητικό στοιχείο. Στο τέλος βρήκαν τον λάκκο που ρίχναμε τα απομεινάρια που βγάζαμε από τους κουβάδες και μου τα έκαναν άνω κάτω. Ο Αξιωματικός τότε ήρθε πάνω στο εργοστάσιο και γυρνούσε γύρω γύρω τα μηχανήματα. (Σημειωτέο ότι τα μηχανήματα ήταν γεμάτα από κανονάκια) Ξαφνικά μου λέει άνοιξε τα μηχανήματα . Εγώ χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου του είπα. Εγώ όπως σας είπα είμαι Διευθυντής στο εργοστάσιο δεν είμαι μηχανικός αλλά τα κλειδιά του μηχανικού μας είναι σ’ αυτή την κάσια αν έχεις εσύ κανένα μηχανικό ορίστε τα εργαλεία άνοιξε και κοίταξε.
Τότε αυτός με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος πραγματικά θέλεις να τα ανοίξω; Και εγώ του απάντησα αμέσως βεβαίως θέλω. Αυτή ήταν και η σωτήρια απάντηση.
Εντάξει μου λέει και συγνώμη για την αναστάτωση και έφυγαν . Μόλις έφυγαν οι υπάλληλοι μου που δεν γνώριζαν τίποτα ήρθαν και με ρωτούσαν τι συμβαίνει;
Τους κοίταξα όλους και γέμισαν τα μάτια μου διότι θα τους έκανα συνενόχους μου την στιγμή που δεν είχαν ιδέα . “Τίποτα δεν συμβαίνει γυρίστε στις δουλειές σας”.
Μια άλλη πλευρά σας είναι η αγάπη σας για το γράψιμο. Υπέροχα ποιήματα κοσμούν τη συλλογή σας και όχι μόνο. Πως προέκυψε αυτή η ενασχόληση; Από που πηγάζει η έμπνευση σας; Υπάρχει κάποιο ποίημα σας που ξεχωρίζετε;
Η ποίηση είναι χάρισμα . Από μικρός στο Λύκειο έγραφα τις καλύτερες εκθέσεις, δυστυχώς μέχρι τετάρτη τάξη του Λυκείου έφτασα και μετά πήγα στην Αφρική στον αδελφό μου. Δυστυχώς ένα χρόνο έκανα και ήρθα πίσω γιατί οι γονείς μου ήταν μόνοι τους. Δούλευα στον γαμπρό μου στο τυροκομείο και τα Σαββατοκύριακα ερχόμουν κα έμενα με τούς γονείς μου. Όμως κάπου κάπου έγραφα δίστιχα, και ζωγράφιζα επίσης. Μετά μπήκα στις δουλειές παντρεύτηκα και έτσι είχα πολλές υποχρεώσεις και σταμάτησα να γράφω και να ζωγραφίζω και έλεγα της γυναίκας μου που επέμενε συνεχώς να μην σταματήσω την ποίηση και τη ζωγραφική, όταν θα πάρω σύνταξη και θα έχω χρόνο θα γράψω και ποιήματα και θα ζωγραφίζω. Όταν πήρα σύνταξη η γυναίκα μου υπενθύμισε αυτά τα λόγια και έτσι ξεκίνησα το γράψιμο και τη ζωγραφική. Η έμπνευση πηγάζει από τα γεγονότα της ζωής είτε πολιτικά είτε κοινωνικά είτε οικογενειακά. Το ποίημα που ξεχωρίζω είναι το ποίημα που έγραψα όταν πέθανε η αδελφή μου η Μαρούλα και το είπαν στην κηδεία της. .
Ένα θεατρικό σας έργο με τίτλο «Ο Αγνοούμενος» που ανέβηκε από το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων του Δήμου Αραδίππου, έχει επίσης βραβευθεί. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό το έργο. Πώς νιώσατε μετά την επιβράβευση αυτής της όμορφης σας προσπάθειας;
Το έργο μου αυτό το έγραψα όταν έβλεπα ότι δεν γινόταν τίποτα με τους αγνοούμενους μας και ήθελα να βρω ένα τρόπο που να γίνει γνωστό σε όλους ντόπιους και ξένους
Και έτσι δόθηκε η ευκαιρία να το ανεβάσουμε επί σκηνής στη Θεσσαλονίκη στο Δημοτικό Θέατρο Συκεών όπου ήταν η πρώτη Διεθνής Συνάντηση με το όνομα “ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ”
Ήρθαν διάφοροι θίασοι από διάφορα Δημαρχεία της Ευρώπης μεταξύ αυτών και εμείς και το ανεβάσαμε στις 8/11/2008. Διήρκεσε έξi μέρες και στο τέλος έγινε δεξίωση και όλοι μιλούσαν με πολύ κολακευτικά λόγια για το έργο “Ο Αγνοούμενος”. Εγώ δεν σας κρύβω αισθανόμουν περηφάνια και χαρά διότι ο στόχος μου επετεύχθη . Ήρθαμε στην Κύπρο και μετά από δέκα μέρες πήρα ένα γράμμα από την Θεσσαλονίκη και μέσα είχε ένα χαρτί που έλεγε ότι ήρθε πρώτο το έργο “Ο Αγνοούμενος” και μου έλεγαν τα συγχαρητήρια τους. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά που ένοιωσα εκείνη τη στιγμή.
Ποια επίθετα σας χαρακτηρίζουν;
Δραστήριος, Δημιουργικός , Προστατευτικός.
Τι σας κάνει να χαμογελάτε;
Όταν βρίσκομαι μαζί με τα εγγόνια μου και τα δισέγγονα μου.
Ποια πράγματα στη ζωή μας σας προκαλούν λύπη;
Πρώτα η σκλαβωμένη μου πατρίδα, τα διάφορα λυπηρά γεγονότα που συμβαίνουν παγκοσμίως και ότι ο άνθρωπος έχει ξεφύγει από τον Θεό.
Ομολογώ ότι στη πρώτη μας συνάντηση με συγκίνησε ιδιαίτερα η ιστορία αγάπης με τη σύζυγο σας με την οποία είστε ερωτευμένοι για περισσότερα από 60 χρόνια. Ποιο είναι το μυστικό σας και τι συμβουλή θα δίνατε σήμερα στους νέους μας;
Πρώτα από όλα είναι η αγάπη που έχουμε μεταξύ μας. Δεύτερο είναι ο αλληλοσεβασμός και τρίτο είμαστε θρησκευόμενοι. Πρώτα θα ήθελα να τους πω ότι πρέπει να υπάρχει αγάπη διότι όταν πραγματικά αγαπάς ξέρεις και να συγχωρείς, δεύτερο πρέπει να είναι κοντά στην εκκλησία γιατί όλοι ξέρουμε ότι κάποια ώρα θα φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή για να μεταβούμε στην αιώνια πλέον ζωή. Ο άνθρωπος που είναι κοντά στην εκκλησία γνωρίζει για την αιωνιότητα και αφού γνωρίζει όλα τα προβλήματα λύνονται.