Γράφει η Ρέα Κουμπαρή, λειτουργός δημοτικής βιβλιοθήκης
Πανίκος Κοσμά, ένας νέος ανερχόμενος προπονητής που με σκληρή δουλειά έχει φτάσει σε εξαιρετικό προπονητικό επίπεδο.
Θυμάται τα δύσκολα χρόνια που κυνηγούσε τα όνειρά του ως ποδοσφαιριστής και τη διαδρομή του μέχρι πρότινος ως προπονητής.
Πανίκο μου σε καλωσορίζω στη βιβλιοθήκη μας και είναι με ιδιαίτερη χαρά που μιλώ τώρα μαζί σου, γιατί είσαι ένα πολύ οικείο πρόσωπο στον ποδοσφαιρόφιλο κόσμο της Αραδίππου. Για αρχή μίλησε μας λίγο για σένα.
Σε χαιρετώ και σε ευχαριστώ Ρέα για τη φιλοξενία. Είμαι ο Βενιαμίν της οικογένειας Αδάμου και Ελένης Κοσμά από τη Σωτήρα Αμμοχώστου. Προπορεύονται από μένα κατά σειρά ο Κοσμάς, η Θέκλα, η Λάμπρη κι ο Αντώνης. Πολλά παιδιά πολλές φουρτούνες (γέλια).
Σήμερα είμαι νυμφευμένος με την Ελένη Αντωνίου και έχουμε 3 υπέροχα αγγελούδια, τον 14χρονό Αδάμο, την 12χρονή Γεωργία και την 8χρονή Αναστασία.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το άθλημα; Και πότε ήταν το ντεμπούτο σου ως ποδοσφαιριστής;
Θυμάμαι τον εαυτό μου, πιτσιρίκας ακόμη, να τρέχω ξυπόλητος στους δρόμους και στις αλάνες κλωτσώντας μια μπάλα. Αλλά και μπάλα να μην είχα, κλωτσούσα μπουκάλια, τενεκεδάκια, ακόμα και κουκουναριά από τους πεύκους.
Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να αναπολεί αυτά τα ξέγνοιαστα χρόνια σαν παιδί.
Θυμάμαι όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, τότε, βγαίναμε από το σπίτι το πρωί παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού θα είχε σκοτεινιάσει για τα καλά.
Έχω στα αυτιά μου ακόμη τη φωνή της κυρίας Ελένης, της μητέρας μου, να φωνάζει στις γειτονιές “Πανίκο έμπα έσσω γιέ μου”. (γέλια)
Τρελά χρόνια τότε, αν δεν νύχτωνε δεν φεύγαμε από τις αλάνες. Δεν είχαμε να ζηλέψουμε τίποτε από τα σημερινά παιδιά, μάλλον το αντίθετο.
Πρώτη φορά σε γήπεδο μπήκα όταν ήμουν 12 χρονών και από εκείνη τη μέρα και μετά δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από το ποδόσφαιρο.
Αν θυμάμαι καλά το ντεμπούτο μου σε αντρική ομάδα ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ήταν η χρονιά 1995-96 με τον Εθνικό Άσσιας στην Λευκωσία όταν ήμουν 15 προς 16 χρόνο.
Έχεις εκπληρώσει τα όνειρα σου σαν ποδοσφαιριστής;
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα παραπάνω από τον εαυτό μου. Αλλά μέσα από τις συνθήκες ζωής που είχαμε, πιστεύω ήταν άθλος αλλά και ευλογία ταυτόχρονα να παίζω ποδόσφαιρο.
Για την ιστορία τώρα πες μου για το πως έγινες προπονητής. Ήταν κάτι που το είχες θέση σαν στόχο ή απλά προέκυψε.
Όταν ήμουν ποδοσφαιριστής ήρθε μια πρόταση να παίζω αλλά και συνάμα να αναλάβω χρέη βοηθού προπονητή, να εμψυχώνω αλλά και να δίνω αυστηρές οδηγίες στους συμπαίχτες μου.
Αυτή η ιδέα μου άρεσε και την ακολούθησα. Μεγάλος συμπαραστάτης φυσικά η οικογένεια μου. Αλλά αυτός που με βοήθησε στο ξεκίνημα μου ήταν ο προπονητής και συμπαίκτης μου, ο Νίκος Νικολάου (Κούσπος).
Μίλησε μας τώρα για την πορεία σου ως προπονητής μέχρι σήμερα.
Την προπονητική μου καριέρα την άρχισα ως βοηθός προπονητής το 2014 μέχρι το 2016 που ανάλαβα ως πρώτος προπονητής την ομάδα του χωριού μου, τον Ονήσιλο Σωτήρας στην τέταρτη κατηγορία.
Με πολλή δουλειά από όλους όσους συμμετείχαν ενεργά στην ομάδα, (παίχτες και διοίκηση), καταφέραμε το ακατόρθωτο. Μέσα σε τρία χρονιά η ομάδα είχε ανεβεί στην δεύτερη κατηγορία. Αλλά τότε αποχώρισα δυστυχώς για προσωπικούς δικούς μου λογούς.
Μετά από τέσσερις μήνες με κάλεσαν να αναλάβω στο γειτονικό χωριό την ομάδα του Αχυρώνα Λιοπετριού, ομάδα τρίτης κατηγορίας.
Τους πρώτους έξι μήνες ήταν πολύ δύσκολη η παραμονή μας στην τρίτη κατηγορία, αλλά την επόμενη χρονιά με σωστό προγραμματισμό και παρά τις δυσκολίες του covid19, η ομάδα κατάφερε να ανέβει στην δεύτερη κατηγορία μετά από 27 χρόνια περίπου, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Παρέμεινα στην ομάδα για ακόμα 2 χρόνια στην δεύτερη κατηγορία.
Όταν αποχώρησα από την ομάδα, έναν μήνα αργότερα με κάλεσαν από την Αναγέννηση Δερύνειας, σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα που προσπαθούσε να κρατηθεί στην δεύτερη κατηγορία. Και πάλι παρά τις δυσκολίες και με τη συνεργασία όλων τα καταφέραμε να σωθεί η ομάδα.
Τώρα βρίσκομαι στην Ομόνοια Αραδίππου και νιώθω ευλογημένος να συνυπάρχω σε μια ομάδα που έχει μία προϊστορία στο Κυπριακό ποδόσφαιρο.
Ποια είναι η φιλοσοφία σου στο ποδόσφαιρο;
Τα βασικά χαρακτηριστικά που αντιπροσωπεύουν την προπονητική μου φιλοσοφία είναι:
α) η πειθαρχία,
β) η συνεργασία και
γ) η δέσμευση στα καθήκοντα μου.
Αρχή μου είναι η άριστη συνεργασία με όλα τα μέλη του συλλόγου, τεχνικό και επιστημονικό προσωπικό, καθώς ο στόχος μου είναι η ανάπτυξη της συνολικής ποδοσφαιρικής απόδοσης με βάση το τετράπτυχο –φυσικών-τακτικών-τεχνικών-νοητικών ικανοτήτων.
Σε περίπτωση που έχεις στην ομάδα σου ένα ποδοσφαιριστή απείθαρχο. Πως το αντιμετωπίζεις;
Σε τέτοιες περιπτώσεις εγώ προσωπικά τον αντιμετωπίζω σαν πατέρας προς υιό. Δεν ξεχνάω ότι στο παρελθόν πέρασα κι εγώ δύσκολες στιγμές, έπρεπε να ξεπεράσω εμπόδια, όπως κι αυτός με τη σειρά του καλείται τώρα να διαχειριστεί. Είχα κι εγώ τους δικούς μου δαίμονες να παλέψω, οπότε μπορώ και να ταυτιστώ μαζί του.
Αν όμως δεν βρίσκεται μία μέση λύση τότε παίρνονται πιο δραστικά μέτρα, όπως το να αποχωρίσει από την ομάδα. Μέχρι στιγμής ευτυχώς δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο.
Βλέπουμε σε πολλές ομάδες να αγωνίζονται πολύ νεαροί ποδοσφαιριστές. Πόσο δύσκολο είναι να ετοιμάσεις μιας ομάδα με νεαρούς να αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο;
Μεγάλο κεφάλαιο αυτό με τους νεαρούς.
Δύσκολο δεν είναι! Όμως υπάρχουν τα εφόδια και οι παροχές σε ένα νεαρό στις ομάδες;
Ξεκάθαρα είμαστε στην ΚΥΠΡΟ και το μόνο που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Αν βάλεις νεαρό να αγωνιστεί και δεν φέρει τα προσδοκόμενα αποτελέσματα, ο προπονητής φεύγει.
Ηλικιακά μέχρι τα δώδεκα χρόνια το ταλέντο που υπάρχει στις ομάδες παίδων στην ΚΥΠΡΟ, ίσως να είναι το πιο ψηλό σε όλη την Ευρώπη.
Και αναρωτιέμαι εγώ, τι γίνεται από εκεί και πέρα μ’ αυτά τα παιδιά;
Οι πλείστοι γονείς θεωρούν ότι αφότου το παιδί τους τελείωσε την Ακαδημία Ποδοσφαίρου παίδων, είναι ολοκληρωμένος πλέον ποδοσφαιριστής. Αυτό είναι μία αυταπάτη. Χρειάζεται μεγάλη συνεχής προσπάθεια και κίνητρο για να προχωρήσεις και να ξεπεράσεις το στόχο σου και δεν είναι το πρώτιστο να διεκδικήσεις τη νίκη.
Ποια είναι η συνεργασία σου με τη διοίκηση της ομάδας;
Εξαιρετική!
Πως χειρίζεσαι την κριτική από τους οπαδούς; Κι ακόμα τις λεκτικές επιθέσεις και εξυβρίσεις από τους δικούς σας φιλάθλους.
Καλοπροαίρετα. Ο κάθε οπαδός θέλει μόνο το καλό της ομάδας όπως και εγώ. Όταν μια ομάδα έχει καλή χρονιά όλοι κερδίζουν.
Για τις λεκτικές επιθέσεις δεν δέχομαι από κανένα να προσβάλει ή να μειώσει την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών μου. Είναι σαν δικά παιδιά, προτιμώ να τα βάζουν μαζί μου, παρά με τους ποδοσφαιριστές μου.
Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή της καριέρας σου;
Για ένα προπονητή δεν υπάρχει καλύτερη και χειρότερη. Πάντα πρέπει να επιδιώκει στις επιτυχίες και στο στόχο του σωματίου και της ομάδας.
Αλλά θυμάμαι πολύ έντονα το 2015, που έβαλε λουκέτο ο Ονήσιλλος Σωτήρας(η ομάδα που ανδρώθηκα). Επανήλθε σύντομα υπό νέα διοίκηση. Εκεί είπα ότι αυτή η ομάδα πρέπει να επιστρέψει πίσω στη θέση που της ανήκει.
Μέχρι το 2018 η ομάδα ανέβηκε από το Αγροτικό στην Β κατηγορία με εμένα προπονητή και αυτό με κάνει περήφανο.
Μετάνιωσες ποτέ για κάποια λάθος επιλογή σου, σε ομάδα ως προπονητής ή για αγορά παίχτη;
Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών. Αλίμονο να μην κάνει λάθος ο προπονητής. Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου. Η δική μου κοσμοθεωρία είναι ότι μέσα από τα λάθη βελτιώνεσαι.
Ποιοί είναι οι προσωπικοί στόχοι, που έχεις θέσει με την ομάδα;
Στόχοι μου είναι να δημιουργήσουμε μια ομάδα με ποδοσφαιριστές ΝΙΚΗΤΕΣ!
Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα.
Οι στόχοι οι δικοί μου και της ομάδας είναι οι κοινοί, γι’ αυτό η διοίκηση είναι πάρα πολύ συνεργάσιμη μαζί μας.
Θέλουν και θέλω να δούμε την ομάδα στην Α κατηγορία. Τους σέβομαι και τους εκτιμώ πολύ που με επέλεξαν προπονητή της ομάδας και ελπίζω να κερδίσω άξια και τον δικό τους σεβασμό.
Ποιο είναι το σημείο που δίνετε περισσότερη σημασία στις προπονήσεις; Τι απαιτήσεις έχεις από τους ποδοσφαιριστές σου;
Όλα τα σημεία είναι σημαντικά σε κάθε λεπτό της προπόνησης. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον προπονητή. Είναι συλλογική η όλη προσπάθεια. Δεν είναι μόνο ο προπονητής που κάνει το σύστημα, αλλά είναι δουλειά όλης της ομάδας.
Πιο σημαντικό είναι η ομοιογένεια και η ομαδικότητα με όλους τους ποδοσφαιριστές.
Να είναι επαγγελματίες σε αυτό που τους χάρισε ο θεός, σε όποιο επίπεδο και να βρίσκονται.
Ποια ξένα πρωταθλήματα παρακολουθείς και ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Παρακολουθώ σχεδόν όλα τα ξένα πρωταθλήματα, αλλά έχω περισσότερο προτίμηση στο αγγλικό και ισπανικό πρωτάθλημα.
Από την Αγγλία ξεχωρίζω την Liverpool και την Manchester City, γιατί προσωπικά πιστεύω ότι έχουν τους καλύτερους προπονητές που θα μπορούσε να έχει μία ποδοσφαιρική ομάδα.
Η αγαπημένη όμως ομάδα για μένα, είναι πάντα αυτή που μου ανατέθηκε να υπηρετώ, να καθοδηγώ και να εμψυχώνω. Και αυτή τη στιγμή είναι η ΟΜΟΝΟΙΑ ΑΡΑΔΙΠΟΥ.
Τα ρεπό σου πως σου αρέσει να τα περνάς;
Τα ρεπό μου τα περνάω ως συνήθως με την οικογένεια μου. Αν είναι καλοκαιρινή περίοδος θα πάμε ταξίδι εντός η και εκτός Κύπρου. Αν είναι κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος κάνουμε διάφορες δραστηριότητες στο σπίτι έτσι για να ξεφεύγουμε λίγο από την ρουτίνα.
Πιστεύεις ότι σε μια ομάδα για να μπορεί να πετύχει τους στόχους της χρειάζονται τα πολύ ψηλά συμβόλαια;
Χρειάζεται σωστές επιλογές. Δεν είναι απαραίτητα τα ψηλά συμβόλαια.
Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου για την συνέχεια;
Σαν ομάδα δείχνουμε ότι έχουμε την ποιότητα, τα προσόντα και τη δυναμική να κυνηγήσουμε τον στόχο μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι με την βοήθεια του θεού η επόμενη χρονιά θα μας βρει στην πρώτη κατηγορία.
Εμείς συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε! Το θέλουμε όλοι, το πιστεύουμε όλοι! Μπορούμε να τα καταφέρουμε να πάρουμε την πρόκριση και πιστεύω αυτό δεν μπορεί να μας το αμφισβητήσει κανείς.
Το μήνυμα σου προς τον κόσμο της Ομόνοιας Αραδίππου;
Ο κόσμος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΑΡΑΔΙΠΟΥ είναι ο δωδέκατος παίκτης μας. Είναι το αίμα μας, η ανάσα μας. Μόνο μαζί τους και με την υποστήριξη τους μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.
Το μόνο που θα ήθελα να ζητήσω από τον φίλαθλο κόσμο της Αραδίππου, είναι να ενθαρρύνουν πάντα την ομάδα, στα άσχημα και στα ωραία. Να πιστέψουν σε μας! Κι εμείς μπορούμε να πετύχουμε το αδύνατο!
Πανίκο μου σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την πραγματικά υπέροχη συζήτηση. Αν και προσωπικά δεν ασχολούμαι με το συγκεκριμένο άθλημα, μου μετέδωσες το πάθος σου και ίσως με δεις σύντομα στο γήπεδο.