Ανδρέας Βεντούρης

Ανδρέας Βεντούρης: Εστίασε με επιμονή στα όνειρά σου, ό,τι αρνητικό και αν ζεις, δες τι θετικό έχεις πάρει!

Γράφει η Ρέα Κουμπαρή, λειτουργός δημοτικής βιβλιοθήκης

Η πορεία του στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 2004 κι έκτοτε έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των αναγνωστών και ακροατών του με τις τεκμηριωμένες αναλύσεις του. Εργάζεται στην ιστοσελίδα www.balla.com.cy, στη Cytavision, στην εφημερίδα SuperSport, ενώ είναι παρουσιαστής της γνωστής ραδιοφωνικής εκπομπής «ΑΕΚ Καρφωτό» στον Star FM κάθε Τρίτη.

Φυσικά, μιλάμε για τον γνωστό αθλητικογράφο και παρουσιαστή Ανδρέα Βεντούρη, που διαπρέπει στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας.

Μας μίλησε με πολλή αγάπη και αρκετό χιούμορ για το επάγγελμα που υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια, το ξεκίνημα του, την πορεία του μέσα σε έναν απαιτητικό χώρο, θυμάται τις πρώτες του συνεντεύξεις και την προσωπική του πορεία. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Ανδρέα, πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Γεννήθηκα και διαμένω στην πιο ωραία πόλη του κόσμου. Τη Λάρνακα, ποια άλλη; Βέρος Σκαλιώτης, που λέμε! (γέλια).

Παντρεμένος με την Άντρη, οικογενειάρχης στα 40 μου, με δύο παιδιά, το Γιώργο και τη Μαρία Έλενα. Τρελάρες και οι δύο. Μάλλον από την Άντρη το πήραν… (γέλια)

Πόσα χρόνια μετράς στα γήπεδα ως φίλαθλος και πόσα ως αθλητικογράφος;

Ως φίλαθλος από 5 χρονών. Ο πατέρας μου ήταν οπαδός της ΕΠΑ, ο θείος μου του Πεζοπορικού και είχα την τύχη να πηγαίνω και με τους δύο στα γήπεδα, άρα… εις διπλούν μπάλα το Σαββατοκύριακο.
Με κέρδισε ο Πεζοπορικός, για να είμαι ειλικρινής, λόγω και του μπάσκετ. Ως αθλητικογράφος, ξεκίνησα το 2004. Σημαδιακή χρονιά, λόγω της κατάκτησης του Euro από την Εθνική Ελλάδας.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την αθλητική δημοσιογραφία;

Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο αυξανόταν το ενδιαφέρον μου, κυρίως για το ποδόσφαιρο και την καλαθόσφαιρα. Δεν σου κρύβω ότι από τα 11 μου χρόνια, έπαιρνα καθημερινά ελλαδική αθλητική εφημερίδα. Δεν υπήρχαν τότε, βέβαια, ιστοσελίδες.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα, είχα πάει στο περίπτερο να αγοράσω εφημερίδα, φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού και είχα πάρει την “Ώρα για Σπορ”, που άνηκε οπαδικά στην ΑΕΚ. Δεν το γνώριζα, βέβαια. Ένας κύριος εκεί μου έδειξε ποια εφημερίδα έπρεπε να παίρνω που ασχολείτο περισσότερο με τα του Παναθηναϊκού. Όσο περνούσε ο χρόνος, το διάβασμα της εφημερίδας έγινε… εθισμός.

Πρόσφατα βρεθήκαμε μία παρέα συμμαθητών του γυμνασίου να δούμε ένα βίντεο… 25ετίας κι έβλεπα τον εαυτό μου να κρατάει μία γόμα και να προσποιούμαι στην τάξη ότι μεταδίδω αγώνα. Από τότε μπορώ να πω ότι είχα αποφασίσει ότι αυτό το επάγγελμα θα ακολουθούσα, παρότι η πρώτη μου επιλογή στην εφηβεία ήταν η… ιατρική! Καμία σχέση δηλαδή (γέλια)!

Έχεις ασχοληθεί καθόλου με τον αθλητισμό; Μία ώθηση ώστε να ασχοληθείς πιο έντονα με την αθλητική δημοσιογραφία;

Ναι, είχα ασχοληθεί με το μπάσκετ. Μέχρι το στρατό. Μ’ αρέσει αφάνταστα το μπάσκετ. Δεν μπορώ να πω, όμως, ότι αυτός ήταν ο λόγος που ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία. Περισσότερο ήταν ο λόγος που ανέφερα προηγουμένως.

Εκτός από αθλητικογράφος, ασχολείσαι με κάτι άλλο;

Ναι, ασχολούμαι με τον κτηματομεσιτικό κλάδο εδώ και τέσσερα χρόνια. Είμαι ο υπεύθυνος στη Λάρνακα στο La Maison Real Estates, στο κομμάτι των πωλήσεων κι ενοικιάσεων ακινήτων. Είναι ένας χώρος που με ελκύει αρκετά, τον βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και με προοπτική.

Αντιμετώπισες κάποιες δυσκολίες στο ξεκίνημα σου;

Ναι, αλλά αυτό ισχύει για τον καθένα στο δικό του ξεκίνημα, σε όποιον κλάδο κι αν εργάζεται. Κανένα ξεκίνημα δεν είναι εύκολο. Οι συνθήκες, βέβαια, πριν από 20 χρόνια ήταν εντελώς διαφορετικές. Άλλες απαιτήσεις, λιγότερα Μέσα, διαφορετικός τρόπος προσέγγισης της δουλειάς, η τακτική των ίδιων των ομάδων, έχουν αλλάξει τα πάντα. Δεν έχει καμία σχέση το τώρα με το τι συνέβαινε πριν από 20 χρόνια. Καμία απολύτως.

Η πρώτη σου συνέντευξη;

Ήταν το 2004, για λογαριασμό του περιοδικού «Sportive», το οποίο μου άνοιξε την πόρτα στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Ήταν ο Ελλαδίτης ποδοσφαιριστής, Χρήστος Βελής. Είχε πάρει μεταγραφή από την Ανόρθωση στην ΑΕΚ Λάρνακας.

Υπάρχει κάποια συνέντευξη από όσες έχει πάρει μέχρι σήμερα που ξεχωρίζεις;

Ήταν μία συνέντευξη που δεν αφορούσε τόσο την ειδησεογραφική πλευρά, δεν έβγαλε δηλαδή ειδήσεις, ούτε επρόκειτο για κάποιον ξεχωριστό στο χώρο του αθλητισμού, αλλά γιατί ο συνεντευξιαζόμενος ήταν ένα παιδικό μου ίνδαλμα και για μένα ήταν πραγματικά ξεχωριστός.

Αναφέρομαι στον Αμερικάνο καλαθοσφαιριστή, Τζον Γουάιτ, ο οποίος αγωνίστηκε στον Πεζοπορικό αρχές της δεκαετίας του ’90. Τον έψαχνα για χρόνια και τελικά τον… πέτυχα εν καιρώ κορωνοϊού και lockdown, στην Ατλάντα. Όταν μετά από σχεδόν 30 χρόνια συνομιλείς με κάποιον που τον θαύμαζες όταν ήσουν παιδί, αντιλαμβάνεσαι πώς αισθανόμουν. Όταν αγαπάς κάτι από παιδί, δεν το ξεχνάς ποτέ!

Θυμάμαι, θα αποχωρούσε από τον Πεζοπορικό, τελικά επέστρεψε και είχαν τυπωθεί φανέλες με το πρόσωπό του που έγραφαν πάνω “He is back”. Ακόμη την έχω αυτή τη φανέλα!

Μέσα από την καθημερινή σου ενασχόληση με το αντικείμενο, τι είναι αυτό που πιστεύεις Ανδρέα ό,τι πρέπει να αλλάξει στο Κυπριακό ποδόσφαιρο;

Ο τρόπος σκέψης, η νοοτροπία, η προκατάληψη, η στάση των παραγόντων, η γενικότερη λειτουργία του ποδοσφαίρου μας. Ένα σοβαρό πλάνο που θα πάει το ποδόσφαιρο στο επόμενο επίπεδο.

Εάν όλοι σκεφτούν το ομαδικό συμφέρον κι όχι το ατομικό, να αντιληφθούν ό,τι το ποδόσφαιρο είναι ένα προϊόν που μπορεί να εκτοξευθεί και όλοι θα έχουν πολλαπλά οφέλη, η κατάσταση θα είναι εμφανώς καλύτερη.

Σύζυγος, πατέρας, δημοσιογράφος, παρουσιαστής, ραδιοφωνικός παραγωγός. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σένα να ανταπεξέλθεις σε όλες τις κοινωνικές σου υποχρεώσεις;
Προφανώς είναι αρκετά δύσκολο, καθώς ο ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος. Προσπαθώ, ωστόσο, όποτε δεν εργάζομαι, να αφιερώνω χρόνο στην οικογένειά μου. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου.

Μέσα σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς, βρίσκεις χρόνο για τον εαυτό σου; Ποια αγαπημένη σου συνήθεια σε χαλαρώνει;

Όταν έχω διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο, επιδιώκω να τον περνάω οικογενειακώς. Μια βόλτα, ένα εστιατόριο, ένα μπάρμπεκιου, ένα παιχνίδι ή λίγα σουτ στην αυλή, να πάμε στο γήπεδο. Να συναντηθούμε με φίλους για φαγητό, μια καλή τηλεοπτική σειρά, να παίξω λίγο μπάσκετ, έστω και σπάνια πλέον…
Αγαπημένη μου συνήθεια είναι τα ταξίδια. Λατρεύω να ταξιδεύω, αν μπορούσα θα γύριζα όλο τον κόσμο.

Ποιας ομάδας δηλώνεις οπαδός;

Της ΑΕΚ Λάρνακας και του Παναθηναϊκού. Δεν έχω κρύψει ποτέ τις οπαδικές μου προτιμήσεις. Ποτέ.

Έχω την άποψη ότι με τον κόσμο θα πρέπει να είσαι ειλικρινής. Θυμάμαι, στο ξεκίνημά μου είχα ρωτηθεί σε μία συνέντευξη για δουλειά από ένα συνάδελφο, ο οποίος βρισκόταν για χρόνια στο χώρο, για την οπαδική μου προτίμηση. Του απάντησα με ειλικρίνεια. Ο ίδιος τότε μου είπε πως “εγώ δεν είμαι με καμία”. Του απάντησα πως δεν τον πιστεύω. Είναι δυνατόν να ασχολείσαι με τον αθλητισμό και δη με το ποδόσφαιρο και να μην είσαι υποστηρικτής κάποιας ομάδας; Εάν μου άρεσε η μουσική, θα γινόμουν συνθέτης ή τραγουδιστής, αν μ’ άρεσε το θέατρο θα γινόμουν ηθοποιός. Έτσι δεν είναι;

Εάν κάποιος έτσι κι αλλιώς δεν σε γουστάρει, θα βρει ψύλλο στα άχυρα για να σου προσάψει το οτιδήποτε. Την εκτίμηση την κερδίζεις με την αρθρογραφία σου, την άποψή σου, την κριτική σου. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, εάν γνωρίζει συνάμα και την οπαδική σου προτίμηση. Δεν σου κρύβω ότι στην ΑΕΚ έχω ασκήσει περισσότερο κριτική από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Άλλο η οπαδική προτίμηση και διαφορετικό όταν απαιτείται να βάλεις μπροστά την επαγγελματική σου ιδιότητα.

Πολύ εύστοχο αυτό! Πες μου, κατά τη γνώμη σου, υπάρχουν “είδωλα” στο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου; Και, αν ναι, μπορείς να μου πεις κάποια παραδείγματα;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν είδωλα στο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Πλέον οι ποδοσφαιριστές πάνε κι έρχονται, κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι ξένοι, ποιον μπορείς να χαρακτηρίσεις είδωλο;
Τα παιδιά ναι, συνδέονται περισσότερο με τους ποδοσφαιριστές, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να χαρακτηριστούν είδωλα.

Τι είναι καλό να γνωρίζει ένας ποδοσφαιρόφιλος όταν πηγαίνει στο γήπεδο;

Ότι στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή φυσικά, υπάρχει πάντα η επόμενη μέρα. Ως λαός είμαστε των άκρων. Εύκολα απογοητευόμαστε κι ενθουσιαζόμαστε. Δεν έχουμε ισορροπία στα συναισθήματά μας. Αυτό δεν είναι πάντα αρνητικό, κάποιες φορές ωστόσο μεγαλοποιούμε κάποιες καταστάσεις και μιλάμε για… καταστροφές. Δεν υπάρχει καταστροφή στο ποδόσφαιρο. Την καταστροφή τη βλέπουμε στην Ουκρανία, όχι στον αθλητισμό.

Ποιο είναι το δικό σου μήνυμα προς τους φανατικούς οπαδούς;

Υποθέτω πως εννοείς τους οργανωμένους. Να μην ξεπερνούν την «κόκκινη γραμμή». Τα όρια. Να υποστηρίζουν την ομάδα τους, ακόμη και με φανατισμό, αλλά χωρίς να ξεφεύγουν. Έχουν ασφαλώς ευθύνη για το ότι τους βγήκε το όνομα. Να προστατέψουν τον εαυτό τους και την ομάδα τους ταυτόχρονα.

Κάποια στιγμή στο γήπεδο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Ευχάριστη ή δυσάρεστη.
Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια.

Πολύ ιδιαίτερο για μένα ήταν το πρόσφατο ταξίδι στο Λονδίνο για τον αγώνα της ΑΕΚ με τη Γουέστ Χαμ, διότι πήρα μαζί μου το γιο μου και η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ.

Όπως επίσης, τον τελικό της Ευρωλίγκας το 2011 στη Βαρκελώνη, όταν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει τον έκτο του ευρωπαϊκό τίτλο και είχαμε δώσει το «παρών» μαζί με τη σύζυγό μου. Όπως και το πρώτο παιχνίδι ΝΒΑ που είχαμε παρακολουθήσει, ανήμερα Χριστουγέννων ή η παρουσία μας σε αγώνα Μπαρτσελόνα-Ρεάλ σε ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Δυσάρεστες καταστάσεις ήταν οι φραστικές επιθέσεις κάποιων οπαδών, αλλά ως εκεί. Τίποτα περισσότερο.

Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο στο χώρο του ποδοσφαίρου;

Αρκετά. Κυρίως η υποκρισία πολλών στο χώρο. Όλοι μιλάνε για το καλό του ποδοσφαίρου, αλλά ελάχιστοι νοιάζονται πραγματικά. Η συντριπτική πλειοψηφία ενδιαφέρεται για το ατομικό συμφέρον και όχι για το συνολικό.

Μπορεί ένας αθλητικογράφος να είναι αντικειμενικός και να μην παρασύρεται από αγαπημένες του ομάδες;

Ασφαλώς. Εξαρτάται βέβαια από τον καθένα. Το πώς διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Με τα χρόνια αποκτάς εμπειρία, είναι πολύ σημαντικό. Αλλιώς λειτουργείς π.χ στα 24 σου χρόνια και διαφορετικά στα 45. Δεν συμφωνώ με τον όρο αντικειμενικότητα.

Γράφω για παράδειγμα μία αρθρογραφία με την άποψή μου για ένα θέμα. Εσύ με θεωρείς αντικειμενικό, ένας άλλος διαφωνεί σε όλα και πιστεύει το αντίθετο. Πού ακριβώς είναι η αντικειμενικότητα; Συνεπώς, είναι περισσότερο υποκειμενικό. Προφανώς σε κάποιες περιπτώσεις θα βάλεις στην αρθρογραφία σου και το συναίσθημα, ενίοτε χρειάζεται.

Όταν, όμως, επιμελείσαι ή περιγράφεις έναν αγώνα, όταν θα κριτικάρεις την απόδοση μίας ομάδας, ενός διαιτητή, του οποιουδήποτε τελοσπάντων, εκεί μπαίνουν τα πάντα στην άκρη και στην πρώτη γραμμή είναι αποκλειστικά και μόνο η επαγγελματική σου ιδιότητα. Έτσι τουλάχιστον πράττω εγώ».

Στην μέχρι τώρα πορεία σου ως αθλητικογράφος, σου προέκυψε ποτέ να ενοχληθούν κάποιοι για κάτι που έγραψες ή σχολίασες; Αν ναι, πώς το διαχειρίστηκες;

Πάρα πολλές φορές. Μικρότερος με ενοχλούσε, εκνευριζόμουν. Με… τσίτωνε όμως περισσότερο. Πλέον όχι. Με τα χρόνια και την εμπειρία, γίνεσαι πιο ώριμος και σοφότερος.

Στην Κύπρο, έτσι κι αλλιώς, έχουμε κοντή μνήμη. Ένα αρνητικό άρθρο ή μία κριτική θα ληφθεί περισσότερο υπόψη από κάποιο άλλο, το οποίο είχε μία θετική αύρα. Αυτό, φυσικά, ισχύει γενικά στη ζωή. Ο αρνητισμός πουλάει πάντοτε περισσότερο από τη θετικότητα. Πλέον δεν με ενοχλεί καθόλου.

Αντιθέτως, προσπαθώ μέσα από διάλογο να δείξω στον άλλον ότι είμαι διατεθειμένος να τον ακούσω και ταυτοχρόνως να του τεκμηριώσω τη δικιά μου άποψη. Ακόμη κι αν εξακολουθεί να διαφωνεί, όταν ανοίγεις στον άλλο την πόρτα του διαλόγου, στο τέλος σε αντιμετωπίζει διαφορετικά από τις αρχικές του διαθέσεις.

Πρόσφατα είχα λάβει μήνυμα από έναν οπαδό μίας ομάδας, ιδιαίτερα επιθετικό για ένα συγκεκριμένο άρθρο. Του απάντησα με σεβασμό, τεκμηριώνοντας τη δική μου θέση. Στο τέλος απολογήθηκε για την συμπεριφορά του. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που δεν αξίζει καν τον κόπο να ασχοληθείς.

Κατά τη γνώμη σου, υπάρχει άλλος τρόπος προστασίας των γηπέδων από χουλιγκανισμούς;
Είναι απλό. Θέσπιση νόμων, σοβαρών νόμων και εφαρμογή τους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν είμαι, ωστόσο, αισιόδοξος.

Μέσα από την εμπειρία σου στο χώρο τι άλλο θεωρείς ό,τι “φθείρει” το ποδόσφαιρο;

Η προκατάληψη, η νοοτροπία, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η παρουσία των ίδιων προσώπων εδώ και πολλά χρόνια. Χρειάζεται αλλαγή προσώπων που θα φέρουν νέες ιδέες και ένα σοβαρό πλάνο, ώστε να αναβαθμίσουν το κυπριακό ποδόσφαιρο. Υπάρχουν τρομερά περιθώρια βελτίωσης, δυστυχώς, όμως, δεν διακρίνω να υπάρχουν τα άτομα που πρέπει για να συμβάλουν σε αυτό.

Ποιες ήταν οι πιο συγκινητικές στιγμές της καριέρας σου, αλλά κι αυτές που σε έκαναν να στενοχωρηθείς πολύ;

Η πιο συγκινητική περίοδος ήταν όταν αποχώρησα από το ραδιόφωνο του Super Sport FM, τον Ιανουάριο του 2019. Τα μηνύματα που είχα πάρει τότε με συγκίνησαν πάρα πολύ, όπως κι όταν επέστρεψα στο χώρο λίγους μήνες αργότερα για λογαριασμό του balla.

Αγαπημένος σου παίκτης όλων των εποχών από τα Κυπριακά γήπεδα και αγαπημένος από τα διεθνή;

Ίσως φανεί παράξενο αυτό που θα σου πω. Οι μεγάλες μου αδυναμίες δεν προέρχονται από το χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά του μπάσκετ. Διαμαντίδης, Αλβέρτης, όχι απλά γιατί αγωνίστηκαν στον Παναθηναϊκό, αλλά γιατί ήταν πραγματικοί αρχηγοί. Επίσης, τρέφω τεράστια εκτίμηση στον Μάικλ Τζόρνταν, η νοοτροπία νικητή που είχε στο γήπεδο ήταν μοναδική. Το «Last Dance» πρέπει να το ‘χω δει καμιά 15αριά φορές.

Στο ποδόσφαιρο μ’ αρέσουν οι παίκτες που διαθέτουν εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, που θα ξεσηκώσουν τον κόσμο, που πλέον, βέβαια, σπανίζουν. Μαραντόνα, Ροναλντίνιο, αυτοί που μπορούσαν να πάρουν την μπάλα από το κέντρο και να περάσουν όλους τους αντιπάλους. Ο ποδοσφαιριστής που μου άρεσε περισσότερο τα τελευταία είκοσι χρόνια στον Παναθηναϊκό, για παράδειγμα, ήταν ο Σεμπάστιαν Λέτο, διότι είχε αυτά ακριβώς τα στοιχεία, συν το αργεντίνικο ταμπεραμέντο. Γενικά πάντως δεν συνδέομαι πολύ με πρόσωπα. Το αποφεύγω.

Ποια θυμάσαι να ήταν η πιο ανταγωνιστική χρονιά του Κυπριακού ποδοσφαίρου;

Το θετικό είναι πως εδώ και αρκετά χρόνια το πρωτάθλημα είναι πολύ ανταγωνιστικό. Πάνε οι καιροί που μία ομάδα κατακτούσε δια περιπάτου τον τίτλο και δεν πιστεύω ό,τι θα επιστρέψουμε ξανά σε τέτοιες εποχές.

Νομίζω ότι το φετινό είναι ξεχωριστό, βλέποντας μία μικρή ομάδα, όπως ο Άρης, να διεκδικεί το πρωτάθλημα, κάτι που δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν από ομάδα αυτού του βεληνεκούς.

Η οικογένεια σου αγαπάει το ποδόσφαιρο; Δείχνουν κατανόηση για τις πολλές ώρες απουσίας σου; Πώς διαχειρίζονται την αναγνωρισιμότητα σου;

Η σύζυγός μου μέχρι πριν από 2 χρόνια ήταν αθλητικογράφος. Αντιλαμβάνεσαι ό,τι γνωρίζει άριστα τη φύση και τις δυσκολίες της δουλειάς.

Δεν θέλω να πω τα γνωστά κλισέ. Ισχύει, ωστόσο, ότι είναι μακράν το μεγαλύτερο στήριγμα της ζωής μου, σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στη δουλειά. Σε όλα. Τα ωράρια είναι σκληρά στο χώρο και, αν δεν έχεις κατανόηση, αντιλαμβάνεσαι ότι γίνεται πιο δύσκολο. Η Άντρη το κάνει ευκολότερο και με έχει βοηθήσει σε πολλές αποφάσεις μου. Αρκετές φορές μπορεί να ζητήσω την άποψή της για έναν τίτλο ενός ρεπορτάζ ή αφιερώματος, είναι πολύ καλύτερη από μένα σ’ αυτό, αλλά δεν την βλέπω να επιστρέφει στο χώρο, έχει γυρίσει σελίδα πλέον! Εννοείται ό,τι αγαπάει το ποδόσφαιρο, μαζί πάμε στα παιχνίδια. Το ίδιο και ο γιος μου. Λατρεύει να παίζει και να βλέπει μπάλα. Η μικρή όχι ιδιαίτερα, παίρνει άλλα… μονοπάτια!

Όσον αφορά το θέμα της αναγνωρισιμότητας, δεν το βλέπουμε καθόλου μ’ αυτόν τον τρόπο. Δημοσιογράφος είμαι, όχι ηθοποιός ή ποδοσφαιριστής. Δεν το λέω γιατί θέλω να φανώ μετριόφρων ή ταπεινός, αυτή είναι η αλήθεια.

Πού βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Δεν σκέφτομαι καθόλου το 2033! Σίγουρα βάζουμε στόχους, αλλά αυτό που μετράει είναι να έχουμε την υγεία μας και όλα τα άλλα έρχονται. Μόνο αυτό. Αν δεν έχεις την υγεία σου, τότε δεν μπορείς να παλέψεις για τους στόχους και τα όνειρά σου.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θα ήθελες να δώσεις στους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξη;

Το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό από τα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή μας. Χαιρόμαστε, απογοητευόμαστε, στεναχωριόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, αλλά είναι καλό να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι στον αθλητισμό υπάρχει πάντα η επόμενη μέρα.

Ανδρέα μου σ’ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Σου εύχομαι οι επιτυχίες και η δημιουργικότητα να μη σε εγκαταλείψουν ποτέ!

Εγώ σ’ ευχαριστώ. Να σε ευχαριστήσω επίσης και να σε συγχαρώ για το πρόγραμμα “Εκπαιδευτικές Δράσεις” στη Βιβλιοθήκη της Αραδίππου. Πραγματοποιείς εξαιρετική δουλειά και το εννοώ, είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Accept Read More